[Column] Rustig doorademen in Noorwegen (2)

Als Komoot zegt ‘gemiddelde wandeling’ wees dan gewaarschuwd. Want er is helemaal niets gemiddelds aan de hike naar de Buarbreen. Op handen en voeten beklimmen we het rotsachtige pad naar de gletsjer van Buer terwijl ik me ondertussen afvraag of de Noorse berghellingen vroeger ook zo steil waren, of dat ik gewoon oud ben geworden.

De route lijkt recht omhoog te lopen en mijn lief heeft het er bijzonder zwaar mee. Zo zwaar zelfs dat ze na anderhalve kilometer klauteren bijna flauw valt. Dat is niet zo handig op een smal bergpad. Ze gaat gauw zitten. We drinken wat water en nemen een zoute cracker en een stuk pure chocola. Als het ruisende geluid in haar oren en de tintelingen in haar vingers zijn weggetrokken en ze ook weer wat scherper kan zien, besluiten we om om te keren. Het moet wel verantwoord blijven. Dan maar geen gletsjer.

Teleurgesteld en een beetje perplex staan we anderhalf uur later weer in het dal.

Als doorgewinterde yogabeoefenaars zijn wij natuurlijk totáál niet gehecht aan het resultaat van onze inspanningen. Dus check ik op Komoot toch even waar het mis ging. Iets wat we overigens onderweg niet gedaan hadden: checken of we goed zaten. Er was immers maar één pad. Dat kon niet missen, toch?

Rookie mistake.

In plaats van de gemiddelde route naar de Buarbreen blijken we een zware, zwarte trail naar de gletsjer genomen te hebben. Zwarte wandelingen zijn hier de meest hardcore hikes en de trail waar wij net per ongeluk een deel van aflegden blijkt daarin dan weer in a league of it’s own te zijn. Over deze Reinanuten zegt Climb Finder in ieder geval: “Vergevorderde wandelaars spreken van een uitdagende en pittige klim naar de top”. Oeps.

Het is dus niet zo gek dat we het best wel zwaar vonden, dat mijn lief bijna van haar stokje ging en dat ze zich op weg naar beneden ook nog eens serieus verstapte. Dit was pas de tweede bergwandeling in haar leven. En ‘ons deel’ van de route had een stijgingspercentage van meer dan veertig procent. Volgens de juiste omschrijving op Komoot is dit “een zware wandelroute” en zijn een “zeer goede conditie, tredzekerheid, stevige schoenen en alpine ervaring vereist”.

De teleurstelling maakt plaats voor tevredenheid. Dit was inderdaad geen gemiddelde wandeling. Nog knap dat we zover gekomen zijn. En we hebben wel mooi vier uur lang een Noorse berg beklommen. Ik ben alsnog trots op ons. Dat yogische onthechten? Dat doen we thuis wel weer. 😉

PS: Met veel liefde, maar zonder ook maar enige regelmaat, stuur ik af en toe een nieuwsbrief waarin ik mijn aanbod, kennis en ervaring op het gebied van yoga, meditatie, Ayurveda en mentale gezondheid met je deel. Lijkt het je leuk om sporadisch verrast te worden met zo’n mailtje van mij in je inbox? Meld je hier aan voor mijn mailinglist. Dat vind ik dan weer leuk. 🙂

P.P.S: Ben je benieuwd naar al mijn columns over Noorwegen? Volg me op Polarsteps.