[Column] Rustig doorademen in Noorwegen (1)
De zwarte Toyota Yaris heeft het zwaar met alle haarspeldbochten. De chauffeur trouwens ook. Maar beiden weren zich kranig. Oké, de motor van onze auto heeft wel eens minder branderig geroken. De keren dat mijn lief zo geconcentreerd naar de weg kijkt als nu zijn op één hand te tellen. En mijn knokkels zijn doorgaans toch echt niet zo wit als dit. Ik doe hard mijn best om lekker mindful te zijn maar heb het gewoon niet zo op hoogtes. Dus naast door de hoogtevrees heen ademen houd ik me voor de zekerheid ook stevig vast aan het handvat boven de passagiersdeur. Better safe than sorry nietwaar?
In 2019 waren we voor voor het laatst in Noorwegen en het was de bedoeling om hier al veel eerder terug te komen. Maar covid gebeurde. En toen long-covid. En de grandioze instorting van mijn mentale gezondheid die daarop volgde. Niet zo lang geleden was een weekje Terschelling nog stretching it voor me. En nu rijden we door de Noorse bergen. Ondanks de hoogtevrees ben ik zo gelukkig.
We zijn op weg naar Odda, een stadje in het westen van Noorwegen, vlakbij de start van de wandelroute naar de Trolltunga. Onderweg houden we honderd pauzes. We ontbijten langs de route in het Setesdal, ik spring in een koud bergmeer op de Hardangervidda hoogvlakte en we maken een selfie bij de Låtefossen. Op de Hardangervidda komen we, terwijl ik met een natte onderbroek tegen de wind in ren om ‘m te drogen, slechts twee mensen tegen. Maar bij de Låtefossen, de dubbele waterval waar toeristen in busladingen voor worden afgezet, zijn we absoluut niet de enige. Al lijkt dat op de foto’s die we naar het thuisfront appen natuurlijk wel zo.
Odda is een paradijs voor hikers en zodra we op Trolltunga camping ons tentje in de grond prikken word ik overvallen door intens gevoel van onrust en jaloezie. Overal staan kleine trekkerstentjes, iedereen ziet er op zijn minste een beetje scruffy uit en op de muren van het sanitair, de keuken en de overdekte picknickplaats hangen posters met tips hoe je de Noorse bergen overleeft. Ik voel me als een racepaard dat vlak voor het startschot ongeduldig staat te trappelen achter het hek van de renbaan. Ik wil dat ook: al lopend de bergen overleven.
Nou moet dat overleven me deze zomer wel gaan lukken, maar wat betreft het lopen maak ik me geen illusies. Een serieuze bergtocht is geen optie voor ons dit jaar. De volledige tien uur durende hike naar de Trolltunga bewaren we dus voor een andere keer. Maar de Buarbreen, de gletsjer op vijf kilometer van de camping, willen we wel graag bereiken. Het succes van die tocht is een beetje afhankelijk van de hoogtevrees van ondergetekende. Maar naar die angst ga ik natuurlijk niet luisteren. Door hoogtevrees adem ik als yogadocent immers gewoon heen. 😉
PS: Met veel liefde, maar zonder ook maar enige regelmaat, stuur ik af en toe een nieuwsbrief waarin ik mijn aanbod, kennis en ervaring op het gebied van yoga, meditatie, Ayurveda en mentale gezondheid met je deel. Lijkt het je leuk om sporadisch verrast te worden met zo’n mailtje van mij in je inbox? Meld je hier aan voor mijn mailinglist. Dat vind ik dan weer leuk. 🙂
P.P.S: Ben je benieuwd naar al mijn columns over Noorwegen? Volg me op Polarsteps.