Slow and steady wins the race

Er is een verhaal dat je vast wel eens gehoord hebt: het verhaal over de schildpad en de haas. Het is één van mijn favoriete verhalen. Heel lang herkende ik me namelijk nogal in de haas.

Voor wie het verhaal niet kent, het gaat ongeveer zo:

Er was eens…

Een schildpad. Ze heette Kurma. En er was eens een haas. Zijn naam was Shashaka. Kurma was een oude, wijze schildpad, maar volgens Shashaka was haar wijsheid niet zaligmakend en zou ze er in bepaalde situaties niets aan hebben. Bijvoorbeeld in een hardloopwedstrijd. Want een race tegen hem? Die zou ze nooit winnen.

En dus daagde Shashaka de oude schildpad uit voor een wedstrijd; een race die hij volgens hem al in the pocket had nog voor ze goed en wel begonnen waren. En dat zou je ook denken toch? Laat een haas en een schildpad tegen elkaar rennen en de haas wint. Hands down. Kan niet missen.

Of…?

Die haas dus. Zo overtuigd van zichzelf, maar ook zo beweeglijk. En heel snel afgeleid. Hij rent tijdens de race eens een extra rondje, gewoon voor de lol. Neemt een lange pauze voor een snackje en een drankje. Komt onderweg wat oude bekenden tegen met wie hij uitgebreid bijkletst. Hij had ze al zo lang niet gezien. En ondertussen wandelt Kurma rustig door. Als eerste heeft ze de finish in zicht. Ze laat zich niet afleiden. Ze laat zich niet gek maken. Ze loopt haar eigen race. En ze wint.

De moraal van het verhaal is er eentje waar ik elke dag weer naar probeer te leven: slow and steady wins the race. Ik neem het mee in de invulling van mijn dagen, tijdens mijn hardlooprondjes en ook in mijn yoga practice. En ooit komt er misschien nog wel een tatoeage van een schildpad op mijn lichaam. Zo’n sterk motto en zo’n fijn verhaal vind ik het, het verhaal van de schildpad en de haas.

Veel te lang leefde ik als een haas: snel, vluchtig, grenzeloos. Ik verloor me in perfectionisme en prestatiedrang. Ik sportte niet, of juist veel te fanatiek. Ik at niet, of juist veel te veel. En met de bekenden die ik tegenkwam kletste ik niet alleen bij, maar belandde ik uiteindelijk in de kroeg, waar we onmenselijke hoeveelheden bier dronken en er een buitengewoon grote kans was dat ik aan het eind van de avond laveloos op straat lag en de volgende dag wakker werd met blauwe plekken waarvan ik geen idee had hoe ik er aan kwam. En dat terwijl ik eigenlijk rust zocht. En balans. Diep van binnen verlangde ik naar een manier om me te kunnen ontspannen en zocht ik een plek om me veilig te voelen. Ik had een anker nodig om me aan de grond te houden en een kompas om me richting te geven.

Ik vond het in yoga.

Dat yogamatje is zo’n mooie spiegel. Op je mat word je je bewust van je innerlijke haas. Opeens valt het je op dat je -op de mat én in het dagelijks leven- snel bent afgeleid, dat je je meet aan anderen, of dat je te hard, te snel en te veel wilt en je vooral bezig bent met het halen van een eindhouding – met het neerzetten van een prestatie. Misschien leidt het verschil tussen het plaatje van de yogahouding dat je in je hoofd hebt, maar -nog- niet in je lichaam tot irritatie, frustratie of zelfkritiek. Misschien krijg je de neiging om het op te geven; om er maar helemaal mee te stoppen – met die ene houding of zelfs met yoga helemaal. What’s the point anyway? Of misschien moedigt het je juist aan om nóg beter je best te doen, er nóg harder tegenaan te gaan: ongeremd en onbeheerst je kop d’r veur en gas op die lolly – met als je pech hebt een blessure tot gevolg.

Terwijl ondertussen je inner Kurma wel beter weet. Ze wandelt met je mee, kijkt naar je en glimlacht je eens vriendelijk toe. Ze herinnert je eraan dat je je aandacht ook bij jezelf kunt houden en dat je die aandacht zelfs naar binnen kunt keren. Ze vertelt je dat je je prestatiedrang en perfectionisme los mag laten en dat je altijd wat rustiger aan mag doen. Ze leert je dat je kunt blijven oefenen zonder op te geven, dat je er zelfs van mag genieten. Je mag plezier maken en hoeft het allemaal niet té serieus te nemen. Kurma, je innerlijke schildpad, is de oneindige wijsheid in je die weet wat je moet doen en die je in het hier en nu houdt – rustig, gefocust en beheerst. Want: slow and steady does win the race. Echt waar.

Geloof je me niet? Kijk dan eens op YouTube naar het filmpje Tortoise vs. Hare. Schildpadden FTW!

En wil je het verhaal over Kurma eens helemaal lezen? Dat kan in De Zeven Geheimen van de Schildpad, een superleuk boek over het vinden van de kracht, kalmte en wijsheid in jezelf. Een aanrader!

Liselotte

Op dit blog deel ik mijn liefde voor yoga, meditatie en Ayurveda met je. Op de hoogte blijven? Meld je * HIER * aan voor de nieuwsbrief en krijg elke maand mijn laatste artikel direct in je inbox. Easy peasy lemon squeezy. :)